زمینه و هدف: با توجه به مشابهت میان ماده خاکستری دور قناتی و هسته میخی شکل، هم در سطح فراساختاری و هم در سطوح عملی به نظر می رسد که این هسته نیز در بی دردی ناشی از تزریق مورفین نقش داشته باشد. مطالعه حاضر به منظور بررسی فعالیت نورونی هسته میخی شکل و پاسخ دهی آن به تزریق محیطی مورفین طراحی گردیده است.مواد و روش کار: در این مطالعه از 90 سر موش بزرگ آزمایشگاهی نر سفید بالغ نژاد ویستار جهت بررسی الگوی فعالیت نورونی هسته میخی شکل در پاسخ به تزریق سیستمیک مورفین استفاده گردید. نرخ فعالیت نورونی (Firing rate) در چهار گروه: دست نخورده  (n=19)جهت ثبت فعالیت خودبخودی (پایه)، گروه سالین (n=20)، مورفین (n=39) و مورفین+ نالوکسان (n=12)، پیش و پس از تزریق دارو به روش ثبت تک واحدی خارج سلولی بدست آمد. در هر گروه از Paired t-test استفاده گردید و   P<0.05معنی دار تلقی گردید.یافته ها: نتایج نشان داد که نرخ فعالیت در اکثریت نورونهای هسته میخی شکل پس از تزریق زیرجلدی مورفین (3.8mg/kg) کاهش می یابد. فعالیت نورونهای این هسته پس از تزریق مورفین (67/0±66/6 اسپایک بر ثانیه) به صورت معنی داری از فعالیت آنها پیش از تزریق مورفین (84/1±47/12 اسپایک بر ثانیه) و در مقایسه با گروه سالین (58/1±6/11 اسپایک بر ثانیه) کمتر بود(P<0.01) . نرخ فعالیت و الگوی پاسخ دهی نورونهای این هسته پس از تزریق محیطی مورفین به وسیله نالوکسان زیرجلدی (2mg/kg) معکوس گردید.نتیجه گیری: بر اساس این شواهد می توان پیشنهاد کرد که تغییر در الگوی فعالیت خودبخودی نورون های هسته میخی شکل در پاسخ به تزریق محیطی مورفین ممکن است ناشی از اثر مستقیم مورفین بر گیرنده های اپیوئیدی موجود در هسته میخی شکل باشد. با این وجود نقش مسیرهای انتقال اطلاعات مربوط به درد و تعدیل کننده درد ناشی از اثرات ضد دردی مورفین نیز می تواند اهمیت داشته باشد.

زمینه و هدف: هسته میخی شکل ((CnF)) هسته ای در مغز میانی است که در تنظیم فعالیت قلبی - عروقی نقش دارد. مشخص شده است که این اثر (CnF)عمدتا از مسیر Rostral ventrolateral medulla (RVLM) میانجیگری می شود. ولی ارتباط آناتومیکی (CnF) با RVLM کم و پراکنده می باشد. و به نظر می رسد نواحی واسط دیگری از جمله هسته کالیکر فیوز (KF) احتمالا در این ارتباط نقش دارند. لذا در این مطالعه تاثیر غیر فعال شدن KF توسط کوبالت کلراید (CoCl2) بر پاسخ قلبی - عروقی طولانی مدت ناشی از تزریق گلوتامات در (CnF) مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش کار: در ابتدا حیوانات ( (n=33بیهوش و سپس شریان رانی کاتترگذاری و فشارخون و ضربان قلب در طول آزمایش ثبت شد. داروها بصورت میکرواینجکشن در هسته تزریق و حداکثر تغییرات فشارخون و ضربان قلب نسبت به قبل از تزریق و همچنین با گروه کنترل با استفاده از آزمون تی مستقل و تی زوجی مقایسه گردیدند. نتایج به صورت میانگین ± خطای انحراف معیار بیان شد.یافته ها: یکی از اثرات تزریق گلوتامات در (CnF) پاسخ طولانی مدت (افزایش فشار و تاکیکاردی) بود. با غیر فعال شدن KF میانگین حداکثر تغییر فشار شریانی به 10.39±2.25 mmHg رسید که نسبت به گلوتامات 19.62±2.09 mmHg کاهش معنی داری داشت .(P<0.01) ولی حداکثر تغییر ضربان قلب (4.8±16.33 ضربان در دقیقه) اختلاف معنی داری نسبت به گلوتامات (11.9±21.6 ضربان در دقیقه) نداشت.نتیجه گیری: افزایش فشار در پاسخ طولانی مدت (CnF) احتمالا از مسیر KF صورت می گیرد، ولی چون با غیر فعال شدن KF پاسخ فشاری کاملا را از بین نرفته احتمالا نواحی دیگری نیز نقش دارند. غیر فعال کردن KF بر تاکی کاردی اثری نداشته و لذا مسیر افزایش ضربان قلب از KF نیست.

مقدمه: هر چند که رفتارهای ناشی از تزریق فرمالین در پنجه پای عقبی موش صحرایی در فیبرهای آوران اولیه و شاخ خلفی نخاع به خوبی مطالعه شده است، اساس نورونی هر یک از مراحل رفتاری در آزمون فرمالین در مغز میانی، تا کنون آشکار نشده است. مطالعه حاضر به منظور بررسی نقش هسته میخی شکل (Nucleus Cuneifromis) و پاسخدهی نورونی آن در دو فاز پس از تزریق فرمالین به پنجه پای عقبی موش صحرایی طراحی گردیده است.روش ها: در این مطالعه از 76 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد NMRI با وزن تقریبی 230-320 گرم استفاده گردید. گروه کنترل (n=24) که تنها برای بدست آوردن فعالیت خودبخودی نورون های هسته میخی شکل مورد آزمایش قرار گرفتند. گروه سالین (n=15) که پس از 15 دقیقه ثبت فعالیت پایه، سالین (50 میکرولیتر) بجای فرمالین به صورت زیر جلدی در پنجه پای حیوان تزریق شد. گروه فرمالین که فعالیت 37 نورون هسته میخی شکل در پاسخ به تزریق فرمالین در پنجه عقبی پای حیوان در فاز اول (0-5 دقیقه) و فاز دوم (15-60 دقیقه) در فواصل 5 دقیقه ای به روش ثبت تک واحدی خارج سلولی ثبت شد.یافته ها: نرخ فعالیت پایه در نورون های هسته میخی شکل بین 1.2 تا 39.2 اسپایک در ثانیه بود و میانگین فعالیت خودبخودی در این نورون ها در طول یک ساعت 11.8 ± 1.1 اسپایک در ثانیه بدست آمد. الگوی فعالیت نورونهای این هسته پس از تزریق فرمالین به سه خوشه نورونی تغییر یافت. نورونهای خوشه اول (%46) پاسخهای تحریکی تک فازی قوی و گذرا را در فاز اول (حاد) نشان دادند در حالیکه نورونهای خوشه دوم (%35) پاسخهای تحریکی تک فازی قوی ولیکن طولانی را در فاز دوم (مزمن) نشان دادند. خوشه سوم گروه کوچکی از نورونها (حدود یک پنجم) بودند که اصولا تغییر پاسخی پس از تزریق فرمالین نداشتند.نتیجه گیری: یافته های ما پیشنهاد می کند که تغییر در الگوی فعالیت خودبخودی نورون های هسته میخی شکل می تواند در مسیر انتقال اطلاعات مربوط به درد ناشی از تزریق محیطی فرمالین ایفای نقش کند و بحث در این زمینه می تواند منجر به روشن شدن نقش این نورون ها در پردازش اطلاعات درد در پی یک تحریک محیطی گردد.

زمینه و هدف: هسته های میخی شکل (Cuneiformis: (CnF)) موجود در ناحیه بطنی جانبی ماده خاکستری دور کانالی (Periaqueductal Gray: PAG)، دارای گیرنده های مخدر مانندی (Opioid) هستند که در تعدیل درد شدید نقش دارند. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر تزریق درون هسته ای مرفین در ناحیه (CnF) مغز موش صحرایی بر تغییر درد مزمن و نقش ضد احساس درد آن (Antinociceptive) انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، از 40 سر موش صحرایی نر نژاد NMRI در گروههای آزمون و شاهد استفاده شد. از داروهای مرفین و لیدوکائین در گروه آزمون و محلول فیزیولوژیک نرمال سالین در گروه شاهد، با روش تزریق درون هسته ای و عمل کانول گذاری در ناحیه (CnF) به وسیله دستگاه استریوتاکسی مطابق روش Paxinos وWatson استفاده شد. برای ایجاد درد، در هر دو گروه، 50 mL، فرمالین %2.5 در پنجه پای چپ حیوان تزریق شد و تعداد گازگرفتن یا لیسیدن ناحیه فوق، به عنوان شاخص درد در مرحله حاد (اول) (0-5 دقیقه) و مرحله مزمن (دوم) (15-60 دقیقه) در نظر گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمونهای آماری آنالیز واریانس و پس آزمون Tukey در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: تعداد گازگرفتن در گروههای شاهد (سالین) و دست نخورده (فقط آزمون فرمالین) تقریبا برابر بود؛ ولی این تعداد در گروههای مرفین و لیدوکائین نسبت به گروه شاهد در مرحله اول، کاهش معنی داری نشان داد (P<0.01). مرحله دوم در گروه مرفین نیز با کاهش درد همراه بود (P<0.05) ولی این اثر در گروه لیدوکائین از بین رفته بود. تزریق توام مرفین و لیدوکائین در هسته (CnF) سبب کاهش شدیدتری حتی نسبت به گروههای مرفین و لیدوکائین در مرحله حاد (P<0.0001) و مرحله مزمن درد (P<0.05) گردید. نتیجه گیری: هسته (CnF) دارای گیرنده های مو (m) می باشد و در تعدیل درد مزمن نیز نقش دارد. از طرفی نقش مرفین در تعدیل دردهای حاد و مزمن در مسیر نزولی بیش از نقش لیدوکائین می باشد؛ به نظر می رسد هسته میخی شکل در مسیرهای نزولی تعدیل درد بدون توجه به حاد یا مزمن بودن درد به طور مستقیم و یا از طریق هسته های مرتبط با آن باعث کاهش احساس دردهای محیطی می شود.

   لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

در پژوهش حاضر اثرات آگونیست و آنتاگونیست گیرنده گابا A بر اثر ضد دردی القا شده توسط مورفین در هسته میخی شکل با آزمون فرمالین در موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفته است. تزریق 10 میکروگرم مورفین به ازای هر موش و نیز 50 و 100 نانوگرم بیکوکولین به ازای هر موش موجب بروز اثر ضد دردی در مرحله اول و دوم آزمون فرمالین شد. تزریق 25، 50، 100 نانوگرم موسیمول به ازای هر موش فقط در مرحله دوم آزمون فرمالین موجب بروز اثرات ضد دردی شد. استفاده همزمان موسیمول و مرفین اثرات ضد دردی را تقویت کرد، در حالی که چنین اثری در مورد استفاده هم زمان بیکوکولین و مورفین دیده نشد. پاسخ القا شده توسط موسیمول با بیکوکولین تحت تاثیر قرار نگرفت. نالوکسان (آنتاگونیست گیرنده اپیوئیدی) پاسخ ضد دردی القا شده توسط موسیمول را در هیچیک از دو مرحله آزمون فرمالین کاهش نداد. می توان چنین نتیجه گیری کرد که تحریک گیرنده های گابا A در هسته میخی شکل موجب القا ضد دردی در آزمون فرمالین شده و اثر ضد دردی بیکوکولین تا اندازه ای به واسطه مکانیسم های مربوط به گیرنده های اپیوئیدی هسته میخی شکل میانجی گری می  شود. علایم ظاهری کاهش پاسخ به درد ناشی از تزریق درون هسته ای موسیمول ممکن است به علت تحت تاثیر قرار گرفتن بخش منقاری هسته میخی شکل و کاهش فعالیت حرکتی بوده و در نتیجه ارتباطی با اثر ضد دردی واقعی آن نداشته باشد.

سابقه و هدف: هسته میخی شکل (Cuneiformis, (CnF)) یک هسته مشبک مغز میانی است که در ناحیه شکمی- طرفی ماده خاکستری دور قناتی (Periaqueductal gray, PAG) قرار گرفته و به طور غیرمستقیم از طریق ناحیه نوکی بصل النخاع شکمی- میانی (Rostral ventromedial medulla, RVM) در تعدیل درد نقش دارد. این هسته با PAG شباهت ساختمانی داشته و با آن ارتباطات زیادی برقرار می کند. لذا در مطالعه حاضر با توجه به تشابه ساختمانی و ارتباطات این هسته با نواحی فوق، پاسخ ضد دردی مرفین تزریق شده در (CnF) و اثرات ناشی از حذف برگشت پذیر این هسته بر تعدیل درد مورد مطالعه قرار گرفت. مواد و روش ها: ابتدا در موش های صحرایی نر، مختصات هسته (CnF) توسط دستگاه استرئوتاکس و با استفاده از اطلس پاکسینوز و واتسون روی جمجمه مشخص و پس از سوراخ کردن جمجمه، کانول گذاری انجام شد. سپس تزریق درون هسته ای دوزهای مختلف مرفین (10، 20 و 40 میکروگرم در 0.5 میکرولیتر سالین) و لیدوکائین 5% (0.5 میکرولیتر) به تنهایی و همراه با یکدیگر به داخل هسته (CnF) صورت گرفت. اثرات این داروها توسط آزمون پس کشیدن دم و به شکل حداکثر درصد اثردهی ممکن (Maximal possible effect, %MPE) به عنوان یک ایندکس درد، به مدت 30 دقیقه و به فواصل 5 دقیقه ای بررسی گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که مرفین به صورت وابسته به دوز باعث افزایش معنی داری بر زمان تاخیر در پس کشیدن دم (Tail flick latency, TFL) شد. همچنین تزریق لیدوکائین در ناحیه فوق سبب افزایش زمان TFL نسبت به گروه Saline گردید. تزریق هم زمان لیدوکائین و مرفین به روش درون هسته ای در ناحیه (CnF) موجب کاهش %MPE مرفین گردید در حالی که تزریق وریدی مرفین هم زمان با تزریق لیدوکائین به داخل این هسته، پاسخ ضد دردی شدیدتری در مقایسه با حالت قبل ایجاد می کرد. با تزریق نالوکسان وریدی، اثرات بی دردی مرفین در تمام گروه ها به جز گروهی که مرفین وریدی و لیدوکائین درون هسته ای دریافت کرده بودند به سطح کنترل قبل از تزریق رسید. نتیجه گیری: از این یافته ها چنین استنباط می شود که هسته (CnF) دارای گیرنده های اپیوئیدی بوده و مرفین اثرات خود را از طریق این گیرنده ها به ویژه µ به شکل وابسته به دوز اعمال می کند. از طرفی می توان پیشنهاد کرد که حذف برگشت پذیر هسته (CnF) با لیدوکائین، باعث مهار یک مسیر خروجی از ناحیه فوق به سوی RVM به ویژه بر روی Off-cell های این ناحیه می گردد. مهار این مسیر توسط لیدوکائین سبب رفع مهار در این ناحیه و ایجاد بی دردی می شود.